Ke la bevànda la sarìa na spèce de vìn-pìcolo ke i la faxea zontandoghe acoa fresca pardesora de le graspe, senpre de continuo, finké la perdea ogni colore e saore.
Indove le metevele ste graspe? Drento te on mastèlo de legno, te on tinà'zo, calcòsa de l jènere... podòpo i ghe zontava l acoa pardesora e i la traeva da soto.
I ghe la roesàva par de sora, l acoa.
El modo come ke la ghe cascava pardesora: cueo xe - secondo mi - el senso de tuto cuanto.
No la xe acoa ca te ghe zonti pisìn-pisìn e anca co te la càvi da soto... l è on scaturire/sgorgare, el ga na forza, on impeto, kel movimento lì.
Ga ke fare co:
sgorgare e gorgo e col gorgo nostràn e co la gargàta, la gola, ma anca la boca e tuto cueo ca te pòi metarghe drento, a gorgonòti, a xgorgonòti, ma solo par i liquidi. Stéso modo el pòe anca vegner fòra, el liquido: a xgorgonòti. " Da una radice preesistente onomatopeica garg" - dixe el Romagnolo p. 274, a la voxe gargàta.
Pò ghe sarìa anca gorna: se dixe nò? de ono ke l beve cofà na gorna.
