El dì de feragosto, tel dopo dixnà, co se fa do ciacole coi parenti ca xe vegnù da distante a catarte.. xe fàsie de perdarse via e lè n àtimo e L. lè cascà zo. Nol se ga butà zo, come ke i ga dito : ghe piaxe saltare, bàtare e saltare, lè deventà on fiolon ormai, el ga tuta sta enerja da sfogare e lè senpre castigà n caxa, da la so malatia.
Tel silentsio del primo pomerijo se ga sentìo na confuxion de sìghi, de pianti, de bajare de can. Po' la sirena de l anbulansa, le domande dei socoritori, la prèsia; se ga visto, te i vixi de la zente, la conpasion, el timore, la màn so la boca i ndava e vegneva, ma pianìn, dal canton de la caxa.
Po' basta.
Co i séci de acoa, do dòne le ga iutà lavare partèra.
MA: la madòna, ke no la va n ferie d agosto, la ga destirà el so manto par soto de lù e la lo gà tegnù tel salto e, co la delicatesa de na mama, la lo ga pozà sol marciapiè. El se la ga scanpà.
Lè stà on miracolo, i lo dixe tuti. On miracolo de la Madona de Marina.
(Sarà ben ke i ghe fàsa fare na tolèla e i ghe la porta - DE CORSA -)
